Niejedna dziewczynka zaplatała je w dzieciństwie. Latem ukwiecone łąki zachęcają do spacerów, a materiału na nie jest sporo. Mowa oczywiście o wiankach, które można komponować z wielu roślin – a każdy, zrobiony własnoręcznie, wygląda pięknie i oryginalnie.
Początkowo zadanie wydaje się trudne. Jednak z czasem, gdy nabierze się wprawy, praca idzie zdecydowanie szybciej. Jak to zrobić? Najprościej:
wybrać dwa lub trzy kwiatki z długimi łodyżkami i związać/zapleść je ze sobą,
na tak przygotowaną “bazę” dodać kolejny kwiatek, oplatając wokół poprzednich łodyg jego łodyżkę,
powtarzać czynność z kolejnymi roślinami, aż do uzyskania pożądanej długości wianka,
złączyć ze sobą dwa końce, wykorzystując wolne łodygi lub korzystając z kawałka nitki.
Mając do dyspozycji nić, można sobie pomóc, a także uzupełnić wianek dodatkami, na przykład kłosami zboża, piórkami czy innymi, drobniejszymi kwiatkami.
Obecnie tradycja własnoręcznego przygotowywania wianków nieco zanikła. W mieście niekoniecznie łatwo jest znaleźć kolorową łąkę, gdzie “surowca” jest bez liku. Gotowe wianki można zamówić w niektórych kwiaciarniach. Dawniej dziewczyny, zwłaszcza panny, plotły wianki i nosiły je jako ozdobę włosów. Dziś taka kompozycja w połączeniu ze zwiewną, letnią sukienką dodaje sporo uroku i nieco romantyczności. Niektóre panny młode decydują się na wianek w dniu swojego ślubu. To dobra opcja na wesele w stylu rustykalnym – kolorowy wianek wraz z dopasowanym bukietem stanowią świetne połączenie. Zanim jednak podejmie się taką decyzję, warto ponosić wianek wcześniej i oswoić się z nim. Oczywiście ozdoba ta musi być przygotowana ze świeżych kwiatów, najlepiej sezonowych. Warto poradzić się doświadczonej florystki. Pomoże ona wybrać takie rośliny, które na pewno utrzymają się w wianku i nie zaczną więdnąć lub sypać się w trakcie uroczystości.
Do dzisiaj w wielu regionach naszego kraju obchodzi się tradycyjną noc świętojańską. Krakowskie imprezy, związane z przesileniem letnim noszą nazwę “Wianków”. Przy ich okazji nie może zabraknąć konkursu na najładniejszy wianek. Można również wziąć udział w warsztatach zaplatania. Skąd wzięła się ta tradycja? Dawniej panny wróżyły z wianków. W tę noc puszczano na wodę samodzielnie przygotowane plecionki, w których musiały znaleźć się wybrane rośliny, rzekomo mające magiczną moc. Do wianków dokładano niekiedy świecę. Jeśli kompozycja została wyłowiona przez kawalera, szukał on jej właścicielki. Wianek, który popłynął wraz z nurtem, wróżył szczęśliwą miłość i rychłe zaślubiny. Jeśli natomiast zaplątał się on w przybrzeżne rośliny lub świeca zgasła, uważano to za zwiastun zostania starą panną lub samotnego macierzyństwa.
W kościele katolickim istnieje zwyczaj święcenia wianków w ostatni dzień oktawy Bożego Ciała. Przygotowywane są one z gałązek oraz ziół, obrazujących dary od Boga. Same wianki mają być symbolem pracy ludzkich rąk. Dawniej ludzie wieszali takie poświęcone wianki w sieni lub w budynkach gospodarskich. Wierzono, że zapewni to ochronę przed siłami natury – na przykład przed potężnymi burzami czy powodzią. Miało to też zagwarantować obfite plony, a zwierzęta (konie, krowy) uchronić przed chorobami. Określone zwyczaje były powiązane z regionem kraju. Dzięki badaniom archeologicznym wykazano, że wyplatane z ziół oraz kwiatów wianki umieszczano dawniej w grobach. Do dziś w niektórych zakątkach Polski wianek kładzie się na grobie bliskich zmarłych w Dzień Zaduszny.
Nie każdy wie, jak bogate tradycje wiążą się z wyplataniem wianków. Tymczasem zarówno w kościele, jak i w zwyczajach ludowych istnieje sporo obrzędów z tym związanych. I choć dzisiaj niewiele osób o tym pamięta, to tradycja wciąż jest pielęgnowana. Natomiast sam wianek, upleciony przy okazji krótkiej wycieczki za miasto, stanie się piękną, oryginalną ozdobą kobiecej głowy. Może warto spróbować?
