Mikołajki, czyli 6 grudnia, to dzień, na który czekają zazwyczaj najmłodsi, choć coraz częściej na drobny upominek liczą również dorośli. Wszyscy lubimy dostawać prezenty. Cieszą nas zarówno słodycze, jak i te znacznie większe upominki, czy kosztowniejsze niespodzianki. Podarek możemy znaleźć
w pięknie wyczyszczonych butach, pod poduszką, w wielkiej skarpecie wywieszonej przy łóżku czy kominku, a nawet pod łóżkiem. Jedno jest jednak wspólne. Radość z tego, co ofiarował nam Święty Mikołaj.
O postaci Świętego Mikołaja krąży wiele legend. Najstarsza wzmianka pochodzi z pierwszej połowy IX wieku. Opisano wówczas pochodzącego z bogatej i niezwykle pobożnej rodziny człowieka, który rozdawszy swój majątek, poświęcił życie Bogu w klasztornych murach. Ów duchowny został wybrany na biskupa Miry, lecz wsławił się nie tylko dzięki wielkiej pobożności, ale również dzięki pomocy ludziom będącym w potrzebie. Zmarł dokładnie 6 grudnia 342 roku.
Mikołaj przedstawiany jest jako niezwykle dobra, pomagająca wszystkim potrzebującym, tajemnicza osoba. Uważa się, że hojnie obdarowywał biednych, nocą zostawiał pod drzwiami woreczki z pieniędzmi, a także był sprawcą wielu cudów. Prawdziwych wiadomości o Świętym Mikołaju jest niewiele, zachowało się jednak mnóstwo legend i mitów dotyczących tego świętego:
We współczesnej tradycji Święty Mikołaj to krzepki, nieco pulchny, zdrowo wyglądający staruszek. Zarumieniona twarz, wesołe, śmiejące się oczy i zawsze dobry humor to jego wizytówka. Ubrany w gruby, obszyty białym futrem czerwony płaszcz i tegoż koloru czapkę z pomponem, dźwiga na plecach olbrzymi wór po brzegi wypełniony prezentami. Charakterystyczna jest również jego srebrna, długa broda i równie jasne włosy.
Jest przede wszystkim najwierniejszym przyjacielem dzieci, który co roku obdarowuje je wymarzonymi prezentami. Grzeczne dzieci dostają prezenty, a co z tymi niegrzecznymi? Choć obiecywana jest im rózga, zazwyczaj również otrzymują podarki z nadzieją na poprawę, Mikołaj to przecież dobry, szczodry, kochający wszystkie dzieci staruszek, który niesie radość, szczęście dobro i oczywiście czyni cuda.
Mikołajki to jeden z najpopularniejszych zwyczajów na całym świecie, lecz był czas, że kult tego poczciwego staruszka budził duże wątpliwości władz Kościoła. Podczas odbywającego się w 1969 roku Soboru Watykańskiego II próbowano usunąć z kart kalendarza tych świętych, których patroni mogli nigdy nie istnieć. Poddano w wątpliwość istnienie między innymi Mikołaja z Miry. Na szczęście projekt upadł z uwagi na liczne sprzeciwy, a jedyne, co spotkało Świętego to zniesienie 6 grudnia jako święta i uznanie go za tak zwane wspomnienie dowolne.
„Kochany Mikołaju…chciałbym…” Tak zazwyczaj zaczynają się listy do naszego grudniowego bohatera. Tradycja pisania listów to nieodłączny element przygotowań do Bożego Narodzenia. Lista prezentów adresowana jest najczęściej Na Biegun Północny, do Laponii, do Szwecji albo po prostu do Świętego Mikołaja z nadzieją, że dotrze do wszystkim znanej osoby.
W Polsce zwyczaj dawania prezentów pojawił się już w osiemnastym wieku. Wówczas dzieci obdarowywane były jabłkami, piernikami, złoconymi orzechami lub krzyżykami z drewna.
Tak jak i dziś prezenty w magiczny sposób pojawiały się w nocy z 5 na 6 grudnia. Jeśli wierzyć legendom, Mikołaj zaglądał do domów przez okno i sprawdzał, czy dzieci mają wyczyszczone buciki. Zdarzało się, że podpytywał sąsiadów, czy mieszkający w pobliżu dziewczynki i chłopcy przez cały rok byli grzeczni. Grzeczne dzieci dostawały upominek, zaś te niesforne zgniły ziemniak lub rózgę.
Dzisiaj dzieci czekają na zupełnie inne prezenty. W butach czy pod poduszką nie znajdziemy jabłka, lecz mnóstwo słodyczy. Zamiast orzechów pociech mogą liczyć na lalkę, misia, klocki, kolekcje aut czy sprzęt komputerowy. Zamiast drewnianego krzyżyka maluch otrzyma modną grę, a nawet tablet. Jedno jednak jest niezmienne. Mikołajki to czas radości, oczekiwania i uśmiech na twarzy każdego, nie tylko dziecka.
